Muzyczne

Akompaniament do szkoły gry na skrzypcach - ''Skrzypcowe ABC'' A. Cofalika jest cennym uzupełnieniem podręcznika. Publikacja zawiera 18 utworów przeznaczonych do wykonania z akompaniamentem fortepianu. Obok autorskich kompozycji A. Cofalika i J. Piotrowskiej występują opracowania utworów J. S. Bacha, G. Bacewicz, D. Kabalewskiego, J. Haydna, W. A. Mozarta i in.

Słowniczek muzyczny" Jerzego Habeli to 2000 haseł z teorii muzyki, notacji muzycznej, akustyki, instrumentoznawstwa, form muzycznych, praktyki wykonawczej, historii muzyki. Każde hasło umieszczone w "Słowniczku muzycznym" zawiera krótką definicję, opis, wyjaśnienie zastosowania danego terminu w muzyce, a także czasem - notkę historyczną. 

Publikacja zawiera siedem utworów na fortepian, idealnych dla uczniów szkół muzycznych I stopnia. Inspirowane polską muzyką ludową kompozycje wyróżniają się bogatą harmonią i tanecznymi rytmami, które wprowadzają młodych pianistów w świat folkloru. Utwory łączą przyjemność gry z rozwijaniem techniki, czyniąc naukę nie tylko wartościową, ale i inspirującą muzyczną przygodą.

III część bestlsellerowego podręcznika dla szkół muzycznych II stopnia. Grę a vista można, a nawet należy ćwiczyć regularnie. To jeden z kluczowych elementów edukacji pianistycznej. Pomoże w tym niniejsza publikacja: zawiera zbiór ćwiczeń opatrzonych komentarzami autorów. Stanowi ona dopełnienie serii podręczników, które pełnią funkcję przygotowania do różnorodnych wyzwań zawodowych nie tylko uczniów i studentów klas fortepianu, ale także m.in. rytmiki, wokalistyki, innych instrumentalistów czy studentów kierunków edukacyjnych. Zebrane w niniejszym podręczniku zadania mają w harmonijny sposób rozwijać sprawność spostrzeganiai myślenie syntetyczne, a także dostarczać nowy, obszerny zasób doświadczeń praktycznych. Wszystko po to, by jeszcze lepiej przygotować młodych muzyków do różnorodnych wyzwań zawodowych.

Zbiór fortepianowych miniatur Sześć utworów charakterystycznych op. 17 miał Żeleński gotowy około 1871 roku, choć bardzo możliwe, że skomponował je już wcześniej, nawet w 1864 roku. Wskazuje na to numer opusowy, nadawany w tym czasie przez twórcę zgodnie z chronologicznym porządkiem powstawania utworów. Zbiór dedykowany jest Auguście Auspitz-Kolár, pianistce, którą Żeleński mógł poznać w czasie jednej z podróży do Wiednia. Kompozytor opublikował utwory w 1872 roku w Wiedniu, w wydawnictwie Gottharda, w dwóch zeszytach pod wspólnym tytułem Sechs Charakterstücke. Niniejsze wydanie przygotowane zostało na podstawie wiedeńskiego wydania Ludwiga Doblingera (nr kat. 1221 obejmuje Praeludium, Promenade, Tanz, a nr kat. 1222 – Canon, Scherzo oraz Abschied). Kompozycje Władysława Żeleńskiego zebrane jako opus 17 to dzieła niesłusznie zapomniane. Rozwinięta harmonika i ekspresyjna melodyka wraz z szerokim wachlarzem środków fakturalnych i technik kompozytorskich wykorzystanych w utworach stanowią niewątpliwy atut tego zbioru. Miniatury napisane dość „gęsto” mogą stanowić pewne wyzwanie, ale właściwe palcowanie niweluje wiele problemów wykonawczych. Drugi zeszyt Sześciu utworów charakterystycznych Władysława Żeleńskiego zawiera trzy miniatury: Kanon, Scherzo i Pożegnanie, w których ujawniają się charakterystyczne cechy stylu kompozytora, jak np. kontrapunktowanie oraz bogata, wręcz organowa faktura. Kanon ładunkiem emocjonalnym i budowaniem napięcia może przywodzić na myśl miniatury ze znamienitych cykli fortepianowych Roberta Schumanna. Bardzo prosta fraza imitowana jest kanonicznie pomiędzy najwyższym a dwoma niższymi głosami, przechodząc przez różne tonacje. Finezyjności dodaje triolowa figuracja w środkowym planie. Kolejną miniaturą jest klasyczne Scherzo o budowie ABA. Części skrajne, z imitowanym tematem, utrzymane są w tonacji g-moll. Swoim dość złowrogim, być może nieco tragicznym charakterem mocno kontrastują one z częścią środkową – Un poco più tranquillo, która rozbrzmiewa w tonacji równoimiennej G-dur i stanowi zdecydowanie bardziej taneczno-świetlistą odsłonę zbioru. Tytuł wieńczącego całe opus 17 Pożegnania może nasuwać skojarzenia z jedyną sonatą programową Ludwiga van Beethovena Les Adieux. Miniatura jest dużo bardziej rozbudowana i bogatsza fakturalnie od poprzednich. Występujące w niej elementy wirtuozowskie są najwyższej próby, nie przytłaczają kompozycji, lecz podkreślają jej silny ładunek emocjonalny. Każda z miniatur może funkcjonować jako odrębny utwór, jednak grane jako trzyogniwowy cykl układają się w logiczną całość, w której kulminacja osiągnięta zostaje w ostatniej, najbardziej rozbudowanej kompozycji. Natomiast wykonanie sześciu utworów z obydwu zeszytów, czyli pełnego opus 17 Władysława Żeleńskiego, pozwala na uchwycenie jeszcze większej formy cyklicznej, rozwijanej w nie mniej przemyślany sposób. -  Anna Miernik

Zbiór fortepianowych miniatur Sześć utworów charakterystycznych op. 17 na fortepian miał Żeleński gotowy około 1871 roku, choć bardzo możliwe, że powstały już wcześniej, nawet w 1864 roku, na co wskazuje numer opusowy, nadawany w tym czasie przez kompozytora zgodnie z chronologicznym porządkiem powstawania utworów. Zbiór dedykowany jest Auguście Auspitz-Kolar, pianistce, którą Żeleński mógł poznać w czasie jednej z podróży do Wiednia. Kompozytor opublikował utwory w 1872 roku w Wiedniu, w wydawnictwie Gottharda, w dwóch zeszytach pod wspólnym tytułem Sechs Charakterstücke. Niniejsze wydanie przygotowane zostało na podstawie wiedeńskiego wydania Ludwiga Doblingera (nr kat. 1221). Kompozycje Władysława Żeleńskiego: Preludium, Promenada, Taniec, zebrane w pierwszym zeszycie 6 utworów charakterystycznych op. 17 to dzieła niesłusznie zapomniane. Rozwinięta harmonika i ekspresyjna melodyka wraz z szerokim wachlarzem środków fakturalnych i technik kompozytorskich wykorzystanych w utworach stanowią niewątpliwy atut tego zbioru. Miniatury napisane dość „gęsto” mogą stanowić pewne wyzwanie, ale właściwe palcowanie niweluje wiele problemów wykonawczych. Preludium, w którym głosy prowadzone są często w tercjach, sekstach czy oktawach, może być z powodzeniem grywane zarówno jako część recitalu dojrzałego pianisty, jak również w ramach ćwiczeń jako studium gry dwudźwiękowej, o wysokich walorach ekspresyjnych. Kulminacja Promenady, wyraźnie zarysowanej w formie ABA, osiągana jest stopniowo – przez rozwijanie początkowo niewinnego motywu i wręcz filigranowego planu partii prawej ręki sprawiającej wrażenie misternej konstrukcji. Taniec jest najbardziej złożonym ze wszystkim trzech utworów. Kompozytor zestawia ze sobą dwa charaktery: w częściach skrajnych – walca utrzymanego w tonacji As-dur z figlarnym scherzando części środkowej w E-dur. Wirtuozowskie pochody triol w stylu chopinowskiego brillante przydają tańcu lekkości. Całość wieńczy koda będąca rekapitulacją wiodących motywów. W pierwszym zeszycie 6 utworów charakterystycznych op. 17 oprócz chopinowskiej subtelności można dostrzec także inspiracje czerpane przez Żeleńskiego z tradycji niemieckiego romantyzmu. On sam zaś jawi się jako niezwykle interesująca postać polskiego neoromantyzmu i twórca, który wypracował własny oryginalny i rozpoznawalny styl. - Anna Miernik

Utwór jest opracowaniem na skrzypce i fortepian fragmentu baletu z III aktu opery Konrad Wallenrod. To dzieło sceniczne o patriotycznym przesłaniu i bazujące na Mickiewiczowskim pierwowzorze należy do największych osiągnięć kompozytorskich Żeleńskiego. Wspomniany akt stanowi barwną scenę uczty, podczas której to sceny – poza baletem – odnajdujemy szereg ballad i pieśni. Pośród nich znajduje się napisana w dość nietypowym metrum 8/8 Scena zalecanek, która wzbogaci repertuar każdego skrzypka.

Wykonanie Sonaty F-dur wymaga od wykonawców ogromnej dojrzałości muzycznej, umiejętności myślenia wielkimi planami formalnymi. Można ten utwór polecać raczej wytrawnym kameralistom niż solistom, którzy nie znajdą tu pola do indywidualnego popisu. Warto zwrócić uwagę, że utwór ten mieści się całkowicie w konwencjach stylistycznych swojego czasu, a pod względem jakości konstrukcji i ogólnej wartości artystycznej nie ustępuje sonatom skrzypcowym Brahmsa. Głos skrzypcowy zamieszczony w oddzielnej wkładce został opracowany wykonawczo przez Kaję Danczowską.

Żeleński Romans, Taniec fantastyczny na skrzypce i fortepian.

Władysław Żeleński (1837-1921) skomponował 25 preludiów 2-, 3- i 4-głosowych na organy lub fisharmonię w roku 1881. Dokładnie podał w nich wskazówki dotyczące interpretacji, a więc określił charakter, oznaczył tempo, frazowanie, artykulację, dynamikę oraz aplikaturę. Czas, który upłynął od powstania preludiów przyniósł wiele zmian w wykonawstwie muzycznym, straciły więc aktualność niektóre oznaczenia interpretacyjne względnie oznaczenia dynamiczne, które odnosiły się raczej do fisharmonii - dziś rzadko spotykanej. Wydanie ma charakter instruktywny. Zeszyt przeznaczony jest głównie do użytku w szkołach muzycznych II stopnia, przy czym zakładamy, że uczeń opanował w szkole I stopnia program ''fortepianu specjalnego''. Podstawą opracowania preludiów było ich II wydanie (Gebethner i Wolff) z r. 1913. 

Oratio'' to po łacinie modlitwa.

Narracja muzyczna tego utworu jest kształtowana w sposób podobny do modlitwy.

Drobne elementy motywiczne powtarzają się, podlegają modyfikacjom,

rozwinięciom w sposób podobny do wypowiedzi słownej.

Muzyczną osią opery Bildbeschreibung są relacje między solistycznie traktowanymi instrumentami, których partie zasadzają się na realizacji przez wykonawców warstw dźwiękowych – rozumianych nie tylko jako eksploracja własnego instrumentu, ale przede wszystkim prezentacja lub dźwiękowa reprezentacja tekstu. Rzecz w tym, że każdy z głosów kreuje obszar „opisania obrazu”, czyli ma pro-wadzić odbiorcę do stawiania pytań: co było wcześniej? jak to się stało? Wielość i wieloznaczność tych – mimo wszystko jednak – domysłów daje otwarty katalog wy-obrażeń. Skoro otwarty, to nie sposób wskazać liczbę skojarzeń, która byłaby właściwa – zbyt duża lub zbyt mała. Po prostu większa całość postrzegana z perspektywy jednego solisty lub przez pryzmat jednej tylko arii uprawnia do eksponowania idei Bildbeschreibung tak, jak każdy obraz można zacząć oglądać lub analizować, wychodząc od pojedynczego detalu, motywu, jednej postaci. Aria ta nie jest zatem wyimkiem na podobieństwo szlagierów z historii klasycznej opery. Jest soczewką, która – tak jak ma to miejsce w całej operze Bildbeschreibung – skupia uwagę na wybranym detalu, a sam solista, nie mając komfortu pokazania się na tle całego wydarzenia, od pierwszej sekundy kusi do obmyśla¬nia genezy Bildbeschreibung. Agata Zubel