Kultura, Sztuka

Inspiracją do wydania tej książki jest wojskowa zasada , która głosi, że "Na wojnie zwycięzcą jest ten, kto popełnia najmniej błędów".

Przykłady decyzji podejmowanych na różnych frontach, od Rosji po Normandię, od północnej Norwegii po Afrykę, Grecję i Kretę,

w trakcie realizacji różnych operacji.

Nie ma tu skomplikowanych map przebiegu operacji wojskowych, które nie zawsze są zrozumiałe dla przeciętnego Czytelnika.

Jest natomiast wartka opowieść, pełna celnych sformułowań i wniosków.

Polski czytelnik z uzasadnioną dumą znajdzie na kartach tej książki informacje

o rodakach walczących pod Narvikiem, Monte Cassino, Falaise czy Arnhem.

 Przystępniej opowiada historię życia polskich szlachcianek w dawnej Polsce.

Przez wieki zagadnienie to było pomijane przez polskich badaczy.

Kobieta należała do wielkich tajemnic i zagadek historii.

Białogłowy dawniej były pozbawione większości praw, zdegradowane do roli gospodyni, żony i matki.

Nawet nie wiedziano na początku, jak nazywać niewiasty, pojawiało się wiele określeń,

a najpopularniejsze dziś słowo "kobieta" weszło do użytku późno i zrazu miało wydźwięk pejoratywny.

Ale czym naprawdę zajmowała się kobieta?

Jak żyła?

I nie mówimy tu o wielkich władczyniach, heroinach lub świętych, o tych,

które odcisnęły znaczne piętno na historii świata czy kraju, 

ale o zwykłych, przeciętnych kobietach,

mieszkankach dworku szlacheckiego.

Dużo już wiemy o życiu towarzyskim w XIX wieku, ale Agnieszka Lisak znów udowadnia, że pozory mylą.

Zdziera puder z pięknych twarzyczek i zagląda pod spódnicę.

Dokładnie tak, ale przy okazji zabiera czytelnika na pokazy iluzjonistów, by obejrzeli najnowsze osiągnięcia dziewiętnastowiecznej magii,

na seanse spirytystyczne, na pokaz cudu natury w postaci braci syjamskich i baby z wąsami.

Jest i strasznie, i śmiesznie. Bo taka już autorki natura, że lubi pośmiać się z przodków, a nieobecni jak zawsze nie mają racji.

Jeszcze lepiej jednak, gdy można pośmiać się z nich razem z czytelnikiem.

Kino tamtych lat tworzyło piękną iluzję. Przez długi czas odcięci od innych żelazną kurtyną za jego pośrednictwem poznawaliśmy tamten odległy chociaż bliski nam mentalnie świat.

Także rodzimi twórcy filmowi, umieszczając swych bohaterów w otaczających realiach, w pewnym sensie tej iluzji ulegali.

Nie bez racji przecież kino ma również swe, wywodzące się z języka łacińskiego drugie miano - iluzjon.

Gościliśmy równie± na naszych ekranach filmy, na które prawie nikt nie chciał chodzić. Nie dlatego, że byty nieciekawe czy artystycznie nieudane.

Reprezentowały one jednak najczęściej kinematografię radziecką, która to kwalifikacja była rodzajem piętna.

Broniliśmy się w ten sposób przed wszechobecną indoktrynacją. Bo zawsze gdzieś na końcu znajdowała się polityka.

Jeszcze nie istniała telewizja, a nawet gdy pojawiła, jej oferta była bardzo skromna, więc początkowo władza nie przywiązywała do niej zbyt wielkiej wagi.

„Celuloidowy świat PRL" nie jest jednak książką o filmach, które niegdyś gościły na naszych ekranach. A przynajmniej nie o nich przede wszystkim.

To głównie opowieść o ludziach, którzy tworzyli kino, reżyserach i aktorach, o środowisku, w którym ono powstawało I o związkach wzajemnych, przenikaniu się filmu z rzeczywistością.

Ten świat stał się historią niespełna dwadzieścia pięć lat temu, a wydaje się, jakby upłynęły wieki.

Teatry Warszawy 1944-1945

Książka jest próbą opisania początków powojennego życia teatralnego Warszawy, a także poprzedzających je wydarzeń roku 1944. Ten okres dziejów naszych scen jest wciąż mało znany, a zebrane tu w formie kroniki fakty składają się na fascynujący obraz przemian warszawskiego teatru, ze wszystkimi dokonaniami, ale i moralnymi dylematami, nierozstrzygniętymi do dziś.