Motoryzacja

Polskie skutery WFM Osa M50, M52

Okres, w którym po II wojnie światowej w Polsce zajęto się konstrukcją i wytwarzaniem jednośladów zwanych z angielska skuterami (scooter) był dość krótki (przypadał na lata 1955-1967), jednak bardzo ciekawy i bogaty w wiele wydarzeń, w tym również sportowych, zapisując się trwale w historii powojennej motoryzacji. Jedyną fabryką, gdzie produkowano seryjnie polskie skutery była Warszawska Fabryka Motocykli (WFM), gdzie już w połowie lat pięćdziesiątych powstały prototypowe pojazdy o owadzich nazwach: Żuk, Bąk i Osa, z których jedynie Osa została skierowana do seryjnej produkcji. Produkcję skuterów próbowano również podjąć w zakładach podległych Centralnemu Zarządowi Przemysłu Wyrobów Precyzyjnych, czego wyrazem była prezentacja w 1957 roku prototypów dwóch lekkich skuterów o nazwach Odra 1 i Odra 2.
Po przejęciu Warszawskiej Fabryki Motocykli przez Polskie Zakłady Optyczne (1964) prace nad następcą Osy, którym miał być skuter miejski noszący robocze oznaczenie M55, przejęła Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego w Świdniku, gdzie skoncentrowano produkcję motocykli klasy 125 cm.
W wyniku prac konstrukcyjnych powstały wersje M56 i M57, na bazie których w 1967 roku wykonano przed prototyp o nazwie Montana, wykorzystując zawieszenia obu kół i zespół napędowy z włoskiego skutera Lambretta 125. Pomimo, że Montana prezentowała się doskonale, oceniono, że małe zainteresowanie skuterami nie gwarantuje opłacalności produkcji, i dalsze prace decyzją Zjednoczenia Przemysłu Lotniczego przerwano. Tym samym zakończyła się historia polskich skuterów, przypadająca na wiek XX. Podobnie, choć nieco później, odeszły do historii ostatnie marki polskich motocykli.

Samochód z nadwoziem trzy-bryłowym typu sedan napędzany silnikiem S-21 nosił oznaczenie Warszawa 203, a napędzany silnikiem M-20 oznaczenie 204. Obie wersje silnikowe pojazdu różniły się też przełożeniem przekładni głównej. Silnik S-21 był kompletowany z tylnym mostem o przełożeniu 4,55:1, a z silnikiem M-20 był kompletowany most napędowy z przekładnią 5,125:1. W sierpniu 1964 r., po przerwie urlopowej, FSO podjęła produkcję zmodernizowanej Warszawy z nadwoziem typu sedan. Nareszcie, po 13 latach produkcji, zmieniono wygląd pojazdu na nowocześniejszy w porównaniu z pojazdem dotychczas wytwarzanym. Był to znaczący moment w produkcji samochodów Warszawa, w FSO określany jako modernizacja progowa początkująca również powstanie nowocześniejszych odmian podstawowego modelu pojazdu. Wzrosło też zainteresowanie zmodernizowanymi Warszawami odzwierciedlone wzrostem produkcji. Pojawienie się zmodernizowanej Warszawy 203/204 pozwoliło na bardziej dojrzałe konstrukcyjnie i technologicznie opracowanie odmian pochodnych tego samochodu. W 1964 r., a więc równolegle z modelem podstawowym pojawiła się odmiana 203P/204P (Pick-up), rok później 203K/204K (Kombi) i 203T/204T (Taxi), a w 1967 r. sanitarka Warszawa 203A będąca pochodną samochodu 203K (Kombi).

W powojennym polskim przemyśle motoryzacyjnym kilka modeli samochodów zasługuje na uwagę, a dwa z nich na uwagę szczególną. One przyczyniły się do rozwoju motoryzacji w naszym kraju. Oba były wytwarzane według licencji zakupionej od ...

Dla większości interesujących się historią polskiego przemysłu, marka „Ursus” jednoznacznie kojarzy się z wieloma typami produkowanych od roku 1947 ciągników rolniczych i metalurgią. Mało kto jednak pamięta, że tak nazywały si...

Fabryka Samochodów Osobowych na Żeraniu wprowadziła wcześniej już zapowiadany nowy model samochodu małolitrażowego „Syrena 104". Zasadnicze zmiany w porównaniu z poprzednim modelem „103" to nowy silnik i zmodernizowany układ przeni...