Historia

Rycerzy – wojowników konnych –– zaczęto łączyć z pojęciem rycerskości, gdy zostało ono spopularyzowane przez średniowieczną literaturę. Oczekiwano od nich, że będą walczyć odważnie i honorowo oraz pozostaną lojalni wobec swego pana – w razie konieczności – aż do śmierci. W późniejszych czasach rycerskość utożsamiano z udziałem w turniejach i polowaniach oraz takimi zaletami charakteru jak sprawiedliwość, miłosierdzie i wiara. W czasach wypraw krzyżowych sformułowano kodeksy rycerskie, a niektóre zakony krzyżowców, między innymi templariusze, przeszły do legendy. Wraz z rozwojem sztuki wojennej w XV wieku rycerze stali się zbędni, ale określenie „rycerz” przetrwało jako honorowy tytuł nadawany za usługi oddane monarsze lub krajowi. Postać rycerza stała się też ikoną kultury popularnej. 

Rosie Serdiville – historyk społeczny, bierze udział w rekonstrukcjach historycznych, interesuje się zwłaszcza wpływem działań wojennych na ludność cywilną. John Sadler – historyk wojskowości, autor licznych książek. Wykłada w Centre for Lifelong Learning na Uniwersytecie Newcastle.  

Autorami są doktorzy doktoranci i redaktorzy Histmag.org z pięciu czołowych polskich ośrodków akademickich.

Na temat imperializmu rosyjskiego czy konsekwencji rozpadu ZSRR powstało dużo książek

ale nikt nie próbował wyjaśniać tła konfliktów widzianych w skali mikro może z wyjątkiem nielicznych publikacji poświęconych na przykład Czeczenii.

Skupiliśmy się na regionach narodach i konfliktach które w Polsce pozostają nieznane pomimo niedawnego medialnego zainteresowania ich obecną sytuacją.

Książka jest pierwszą publikacją na temat historii Abchazji czy Osetii Południowej

a zarazem jedną z pierwszych popularnonaukowych zwięzłych prac o historii mieszkańców Krymu czy o podłożu konfliktu w Kosowie.

Jedną z pierwszych ważnych decyzji narzuconego Polakom przez Józefa Stalina Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego było podpisanie 9 września 1944 r. z rządem Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej umowy o wymianie ludności. Początkowo miano ją zakończyć do lutego następnego roku, ale układ był wielokrotnie przedłużany i ostatecznie protokół kończący akcję wymiany podpisano dopiero 7 maja 1947 r. Przewidywał on możliwość dobrowolnego wyjazdu z Polski wszystkich osób narodowości ukraińskiej. Zdecydowana większość nie chciała jednak dobrowolnie opuszczać rodzinnych domostw i ruszać w nieznane, do czego terrorem zniechęcało też podziemie UPA. Od września 1945 r. trzy dywizje Wojska Polskiego zaczęły więc pod przymusem wysiedlać ludność ukraińską początkowo z czterech powiatów ówczesnego województwa rzeszowskiego, leskiego, lubaczowskiego, przemyskiego i sanockiego, gdzie podziemnie ukraińskie było najsilniejsze. Akcję tę przeprowadzono w brutalny sposób, strzelając do uciekających, bijąc opierających się i siłą zmuszając do podpisania deklaracji przesiedleńczych. Wiosną 1946 r. przesiedleniem objęto także Ukraińców z powiatu jarosławskiego oraz powiatów hrubieszowskiego, tomaszowskiego i włodawskiego w ówczesnym województwie lubelskim. Ogółem z 22 powiatów południowo-wschodniej Polski wyjechało prawie pół miliona osób narodowości ukraińskiej, z tego ćwierć miliona deportowano siłą.

Jaki był naprawdę?

Jak i kiedy ukształtował się jego mit?

Co było jego podstawą i komu był potrzebny?

Jaką spełnił rolę w polskim życiu społecznym, politycznym i kulturalnym?

Zdrajca i sowiecki szpieg czy pragmatyk i realista, którego aktywność przypadła na tak trudny dla Polski i Polaków czas?

Z kim rywalizował w łonie formacji komunistycznej?

Jakie były jego prawdziwe poglądy?

Doc. dr hab. Andrzej Jaszczuk jest historykiem myśli społecznej i politycznej, historykiem idei XIX i XX wieku. Przez wiele lat pracował w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk.

Wspomnienia przyjaciela rtm. Witolda Pileckiego z pobytu i konspiracji w Auschwitz.

Są częścią pamiętnika, prowadzonego przez Wincentego Gawrona w okresie wojny

i w pierwszych latach po jej zakończeniu.

Autor starannie odnotowywał dramatyczne wydarzenia,

których był uczestnikiem.

Książka zawiera liczne historie opowiadające o łaskach i cudach,

które wydarzyły się zarówno za życia Jana Pawła II, jak i po Jego śmierci.

Są one znakami Jego wstawiennictwa, w sprawach wiernych,

którzy zwrócili się z swymi prośbami do Boga za pośrednictwem Jana Pawła II.

Dzięki swojej świętości,

mocy słowa i świadectwa oraz zawierzeniu Bogu zdołał uczynić to,

co przez dziesięciolecia nie powiodło się wielkim światowym mocarstwom

- przywrócił wolność wielu narodom uciemiężonym jarzmem komunizmu

– ożywił wiarę i rozbudził głos sumienia w milionach serc ludzkich

W przeciwieństwie do kontyngentów wojskowych na Bałkanach czy Bliskim Wschodzie,

misja Wojska Polskiego w Kambodży w ramach ONZ nie zapisała się w powszechnej pamięci.

Nie powstały o niej filmy fabularne, pisano o niej niewiele i z reguły źle.

Była to najtrudniejsza misja WP po '89 roku.

Mimo że była to jedna z najbardziej udanych misji zagranicznych WP.

Polscy żołnierze wypełniali  zadania, przeciwstawili się krwawym Czerwonym Khmerom,

gdy wyjeżdżali, Królestwo Kambodży dołączyło do najstabilniejszych państw rejonu.

Złote żniwa to esej historyczny Jana Tomasza Grossa i Ireny Grudzińskiej-Gross.

Wybitni polscy intelektualiści zajmują się przemilczanym aspektem stosunków polsko-żydowskich w czasie drugiej wojny światowej.

Zaskakuje odwaga, z jaką autorzy podchodzą do zasadniczego tematu książki: roli chciwości Polaków i innych narodowości wobec Żydów podczas Zagłady.
Esej porusza tematy drażliwe i bolesne: przejmowanie żydowskiego mienia przez Polaków, współudziału w tym procederze polskich środowisk prawniczych czy granatowej policji.

Autorzy opisują przerażającą sytuację Żydów na polskich wsiach, pytają o rolę Kościoła katolickiego w kształtowaniu zachowań wiernych.

Nie stronią od ostrych moralnych i historycznych ocen, wyrazistego, bezpośredniego języka i nie ukrywają swoich emocji.

Czyni to z lektury tej książki głębokie intelektualne i moralne przeżycie.

Książka składa się z trzech części;

pierwsza zawiera tło historyczne powstania i działań,

druga wywiady i wspomnienia kombatantów,

część trzecia zawiera literacki hołd  młodych, który składają NSZ.

Zagadkowa śmierć ważnego świadka, seria brutalnych zabójstw, półświatek, podziemie i ubecy…
Zygmunt Maciejewski, komisarz przedwojennej policji siedzi w więzieniu i jest rozpracowywany przez okrutnego ubeka.

Wprawdzie major Grabarz nie zdołał skłonić Zygi do kolaboracji, lecz wie, że dopnie swego.

Maciejewski, policjant oddany swojej pracy i lojalny wobec prześladowanych kolegów po fachu, zgadza się pomóc nawet ubekowi, gdy ten – zupełnie nieoczekiwanie – żąda,

by Zyga zapobiegł… mającemu wybuchnąć pogromowi w Lublinie.

Jeśli Maciejewski odmówi, życie jego byłego podkomendnego zawiśnie na włosku, o co Grabarz już się postara.
Komisarz wychodzi na wolność i trafia w środek powojennego zamętu i chaosu. Lublin już nie jest miastem, w którym Zyga znał każdy zaułek i każdą melinę.

Dawny gmach gestapo zajmuje NKWD, nową władzę trudno odróżnić od bandytów, a ludzki strach i zniechęcenie łatwo przeradzają się w agresję.
Mimo wszelkich trudności Zyga rozpoczyna nietypowe dochodzenie, rozpoznaje grunt i trafia na trop szmalcowników i delatorów, którzy w czasie wojny wydawali Żydów.

Przy okazji rozwikłuje zagadkę seryjnych morderstw, od kilku tygodni spędzającą sen z powiek milicji, i – co najważniejsze – stara się odzyskać utraconą rodzinę.

Czy te wszystkie sprawy nie przerosną zagubionego w powojennym świecie sanacyjnego policjanta?

Uczestnik II wojny światowej, przeszedł do historii jako „artysta uciekinier”.

Jego kariera wojskowa rozpoczęła się w 1929 roku.

Podczas wojny spędził kilka lat w obozach jenieckich, czternasta próba ucieczki okazała się skuteczna.

Przedostał się do Warszawy, gdzie brał udział w akcjach podziemnych.

Był członkiem AK.

W 1981 roku spisał swoje wspomnienia w książce Przeciw swastyce, cztery lata później został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej.

Sugestywna opowieść o mordzie we wsi Borów – największej pacyfikacji dokonanej przez hitlerowców podczas II wojny światowej.

Morderstwa dokonano w lutym 1944 roku w Borowie (na Lubelszczyźnie) i pobliskich miejscowościach.

Pod pozorem zwalczania „bolszewickich bandytów” oddziały SS i Własowcy zabili około 1200 osób,

a około 150 zdołało zbiec do lasu.

Ustalając fakty i próbując odtworzyć przebieg wydarzeń,

autor dotarł do rodzin tych, którzy przeżyli pogrom i do potomków sprawców tej tragedii.

Dziennik Leny Muchinej z czasów blokady - od 22 maja 1941 r. do 25 maja 1942 r. - odnaleziono niedawno w archiwum petersburskim. Jest to wstrząsające świadectwo cierpień i zagłady ludności cywilnej Leningradu, skazanej na powolną śmierć głodową. Szesnastoletnia dziewczyna - wesoła uczennica, szukająca przyjaźni, zakochana w swym rówieśniku i zastanawiająca się nad wyborem przyszłego zawodu - zmienia się w przerażoną, usiłującą jedynie przetrwać istotę. Z głodu zmarły dwie najbliższe jej osoby, w tym przybrana matka. Nieśmiała i skromna Lena powierzała dziennikowi swe marzenia, zapisywała ulubione wiersze lub piosenki. Przede wszystkim jednak, dzień za dniem, rejestrowała realia blokady: bombardowania, chłód i głód, brak prądu, wody i ogrzewania, wywożenie trupów na sankach na cmentarze, przymusową, zabójczą pracę wygłodzonych i zmarzniętych mieszkańców miasta przy uprzątaniu ruin. Porażająca lektura.

Zachodni recenzenci porównują ten dokument do słynnego dziennika Anny Frank.

Bohater uparty czy natrętny? Mąż stanu czy kompromitacja wolnej Polski?
Laureat Pokojowej Nagrody Nobla. Człowiek, który zniszczył komunizm. Pierwszy prezydent demokratycznej Polski wybrany w wolnych wyborach po upadku reżimu. Charyzmatyczny lider opozycji w czasie obrad Okrągłego Stołu. Postać, która do dziś wzbudza kontrowersje. Wielbiony przez jednych, nienawidzony przez innych. Jaki jest Lech Wałęsa? Czy współpracował z SB? Czy dobrze rządził Polską? Jak był odbierany na Zachodzie? Co jest prawdą, a co przekłamaniem na jego temat? Jak odnalazł się w nowej rzeczywistości?
Reinhold Vetter zbierał materiały do tej książki przez trzydzieści lat. Ma doskonałe rozeznanie w polskiej scenie politycznej – od ponad ćwierćwiecza pracuje jako korespondent z Europy Wschodniej dla niemieckich mediów. Lecha Wałęsę zna osobiście, ich pierwsze spotkanie miało miejsce podczas pamiętnych strajków z sierpnia 1980 roku.
Z dociekliwością dziennikarza i obiektywizmem naukowca Vetter przybliża sylwetkę człowieka legendy, bohatera „Solidarności”, prezydenta elektryka, bohatera-antybohatera, którego nie ominęły ataki z każdej niemal strony.
To pierwsza tak obszerna i wyczerpująca biografia Lecha Wałęsy na polskim rynku, która rzuca nowe światła na barwną postać ekscentrycznego polityka.

Generał Zając był osobowością nietuzinkową. Oficer piechoty, który projektował fortyfikacje śląskie i dowodził polskim lotnictwem.

Absolwent elitarnej francuskiej École Supeŕieure de Guerre, posiadający dwa cywilne doktoraty, w tym jeden uzyskany w wieku 60 lat na uczelni brytyjskiej,

po którym rozwinął badania naukowe i zyskał międzynarodowe uznanie.

Doskonały znawca historii sztuki, który zgromadzoną dzięki swej wiedzy kolekcję malarstwa i grafiki przekazał w darze społeczeństwu Śląska.

Książka jest próbą przedstawienia najważniejszych etapów kariery wojskowej gen. Zająca […].

Tam, gdzie to było możliwe, przytoczono wypowiedzi i sądy generała, zawarte w jego dziennikach i wspomnieniach.

Tekst zasadniczy wzbogacono o opinie i charakterystyki, wystawiane gen. Zającowi przez zwierzchników i współpracowników.