Historia

Książka zawiera dokumenty Rady Pomocy Żydom „ŻEGOTA” przy Pełnomocniku Rządu RP na Kraj

i Referatu Żydowskiego „ŻEGOTA” Departamentu Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu na Kraj, 

pochodzące ze zbiorów Archiwum Akt Nowych, które przygotował Mariusz Olczak, badacz specjalizujący się 

w publikacji dokumentów polskiego podziemia okresu okupacji.

Większość z 60 publikowanych dokumentów ukazuje się po raz pierwszy lub była dotąd bardzo mało znana. 

Publikacja przedstawia genezę powstania „ŻEGOTY”, a przede wszystkim konkretną różnorodną działalność

podejmowaną dla ratowania Żydów.

Doskonałe źródło oceny w nowym świetle stosunków polsko-żydowskich w okresie II wojny światowej.

Autorów z tego duetu nikomu nie trzeba przedstawiać. Jedno z najostrzejszych piór Polski, niepowtarzalny satyryk Michał Ogórek i uznany artysta fotograf Zenon Żyburtowicz bez patosu, ale za to z humorem opowiadają przede wszystkim o zwykłym życiu w PRL-u z jego zawiłościami i niedorzecznościami.
Obecnie PRL niektórym kojarzy się głównie z gagami z fi lmów Barei, Peweksem, kasetami magnetofonowymi, piosenkami Scorpionsów czy Franka Kimono. Jednak dla innych to wciąż wspomnienie szarej, pełnej trudów egzystencji.
Oto prawdziwy PRL – śmieszny, absurdalny i zarazem skłaniający do zadumy.
Michał Ogórek - dziennikarz, felietonista, satyryk. Od dwudziestu lat związany z „Gazetą Wyborczą”. Autor książek m. in. „Przewodnik po Polsce”, „Najlepszy Ogórek czyli kalendarz na każdy rok”, „Urok lat minionych”, „Poczet królów polskich”. W Telewizji Kino Polska prezentował cykl kronik fi lmowych „Na przełaj przez PRL”.

Zenon Żyburtowicz – reporter i artysta fotografi k. Podróżnik. Członek Académie Internationale de Lutece w Paryżu, Stowarzyszenia Polskich Artystów Karykatury i Związku Polskich Artystów Fotografi ków. Fotografował dla „Schweizer Illustrierte” i wiedeńskiego „Die Ganze Woche”. Laureat mnóstwa nagród za fotoreportaże i uczestnik wielu wystaw krajowych i zagranicznych. Autor wielu albumów, m.in. docenianego albumu Portret PRL. Twarze i maski.

Na kartach Zbrodni katyńskiej Jolanta Adamska i Andrzej Przewoźnik ujęli w ramy zwartej opowieści wszystko, czego udało się dowiedzieć historykom na temat samej zbrodni oraz kłamstwa katyńskiego.

Autorzy uwzględnili najnowsze ustalenia i tropy, a książka jest wzbogacona zdjęciami, wśród których znajdą się fotografie dotychczas nieznane.

Tragicznie zmarły w katastrofie smoleńskiej Andrzej Przewoźnik był jednym z badaczy najlepiej zorientowanych w samej historii zbrodni katyńskiej i miał ogromne zasługi w jej upamiętnianiu.

Książka przez niego przygotowana staje się w tym kontekście swoistym testamentem, a zarazem zwięzłym podsumowaniem najważniejszych faktów i spraw, które Katynia dotyczą.

W tym bardzo ważnego obecnie zjawiska - pamięci o Katyniu. Andrzej Przewoźnik (1963-2010) - historyk, sekretarz generalny Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Zaangażowany m.in. w prace nad utrwalaniem pamięci o zbrodni katyńskiej. Wiceprzewodniczący i Sekretarz Komisji ds. Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Katyńskiej przy Prezesie Rady Ministrów (1994-98).

Członek Rady Muzealnej Muzeum Auschwitz-Birkenau, wiceprzewodniczący Rady Muzeum Wojska Polskiego, członek Rady Programowej Muzeum Powstania Warszawskiego.

Andrzej Przewoźnik zginął w kwietniu 2010 roku w katastrofie samolotu prezydenckiego, w drodze na uroczystości 70-lecia zbrodni katyńskiej.

Jolanta Adamska - historyk, działająca w zespole upamiętniającym ofiary zbrodni katyńskiej (m.in. organizacja nekropolii), współpracująca z Andrzejem Przewoźnikiem

Otwarcie grobowca Tutanchamona było jednym z najbardziej ekscytujących wydarzeń w dziejach archeologii. Łączyło się z tym wszystko – złoto, skarby, śmierć, królewska mumia i klątwa – co sprawia, że starożytny Egipt wciąż fascynuje…

Autorka prowadzi czytelnika od dziejów kolejnych ekspedycji, które przyczyniły się do odkrycia grobowca Tutanchamona, poprzez odtworzenie jego relacji rodzinnych i historii panowania po nader ciekawe refleksje na temat losu, jakiego oczekiwał w zaświatach. Zgłębia też niesłabnące zainteresowanie Zachodu mumiami i ich klątwami.

Barwnie i przystępnie napisana książka obala wiele popularnych mitów i wyobrażeń na temat faraona oraz klątwy, jaka rzekomo dosięgła tych, którzy zakłócili jego spokój. Autorka nie tylko opisuje, jaką sensację wzbudziło we współczesnym świecie odkrycie grobowca tego nieznanego bliżej władcy, ale też na podstawie wyników najnowszych badań archeologicznych i laboratoryjnych rekonstruuje życie i śmierć młodego króla, stopniowo ukazując wyzierającą spoza złotej maski jego prawdziwą twarz.

Powieść światowej sławy klasyka literatury amerykańskiej.

Członek grupy wywiadowczej do zadań specjalnych, kierowanej przez samego Himmlera,

otrzymuje polecenie zbadania pochodzenia Adolfa Hitlera.

W tym celu udaje się do Spital, wioski w Austrii, gdzie kiedyś biedna dziewczyna urodziła nieślubne dziecko.

Dzieckiem tym był Alois Schicklgruber, który w dojrzałym wieku przybrał nazwisko Hitler.

On też stał się w przyszłości ojcem Adolfa.

Wisła jak krew czerwona. Czytelnik, który weźmie tę książkę do ręki, powinien zdać sobie sprawę, że autor tych wspomnień stał się w polskim ruchu podziemnym postacią niezwykłą i wyjątkową. Ronald Jeffery, Anglik, który dostał się do niewoli niemieckiej, zbiegł z kolegami z obozu jenieckiego z Łodzi do Warszawy i tam wstąpił na ochotnika do Armii Krajowej jest niewątpliwie nie tylko jedną z najbardziej kolorowych, ale także heroicznych postaci polskiego ruchu podziemnego. Odznaczył się wręcz szaleńczą odwagą, wobec której bledną wyczyny Kmicica i Skrzetuskiego.

Fascynujące wspomnienia Jeffreya odtwarzają niezapomniany nastrój Warszawy w latach Polski Walczącej i są jedynym świadectwem tego, jak walka AK była widziana oczyma cudzoziemca. Rony przestał być jednak cudzoziemcem. Zakochał się nie tylko w Polce, Marysi, przyszłej żonie, która ukrywała go w Warszawie. Zakochał się w Polsce i Polakach. Pisze o niej z głębokim sentymentem. O tę Polskę walczył na polskiej ziemi, narażając na każdym kroku własne życie, które był gotów za nią oddać. Narażał się nieustannie na aresztowanie, tortury śledztwa i śmierć. Jego przygody opisane w tej książce są jednym pasmem cudownych ocaleń.

Książka Archiwum Mitrochina. KGB w Europie i na Zachodzie – oparta na archiwalnych dokumentach Centrali, skopiowanych przez byłego oficera KGB Wasilija Mitrochina i udostępnionych przez niego brytyjskiemu wywiadowi – wstrząsnęła Zachodem, lecz przedstawiała tylko część historii. Archiwum Mitrochina II. KGB i świat po raz pierwszy zaś odsłania wymiar globalnych wpływów Centrali, ujawniając jej operacje w Ameryce Łacińskiej, na Bliskim Wschodzie, w Azji i Afryce.

Przez ćwierć wieku Moskwa uważała, że „zimną wojnę” można wygrać w Trzecim Świecie. Praca ta pokazuje tajne kontakty KGB z licznymi przywódcami, m.in. Castro, Allende, Husajnem, Indirą Gandhi, jak również z terrorystami i partiami komunistycznymi na całym świecie. Przedstawia też, jak wielkie środki zaangażowano, by wpłynąć na bieg wydarzeń w poszczególnych krajach, oraz obnaża absurdy radzieckiej polityki – agenci KGB oceniali wpływy największego rywala ZSRR, Chin, licząc plakaty Mao Tse-tunga w Afryce. Archiwum Mitrochina II. KGB i świat to pierwsze pełne świadectwo zasięgu działania niegdyś najpotężniejszej tajnej organizacji świata.

Książka Kathrin Kompish zaprzecza stereotypom, zgodnie z którymi kobiety w nazistowskich Niemczech były najwyżej „trybikami” w wielkiej machinie terroru stworzonej przez mężczyzn. Były okrutne, bezwzględne i oddane Führerowi w nie mniejszym stopniu niż najzagorzalsi kaci z obozów zagłady. Jaka była rola kobiet w Niemczech Adolfa Hitlera? Czy były tylko biernymi świadkami wydarzeń, gospodyniami domowymi, żonami, matkami? Nic podobnego. Jako pomocnice sztabowe oraz pomocnice SS odbywały służbę wojenną na terenach okupowanych. Zatrudnione na posterunkach policji i w placówkach SS obsługiwały telefony, dalekopisy i radiostacje. Jako pracownice biurowe grup operacyjnych SS sporządzały raporty o masowych egzekucjach, a jako nadzorczynie SS pilnowały więźniarek osadzonych w żeńskich obozach koncentracyjnych. W gestapo, pracowały jako sekretarki i protokołowały przesłuchania z użyciem tortur. Jako lekarki przeprowadzały eksperymenty na więźniach obozów koncentracyjnych i aktywnie współuczestniczyły w hitlerowskiej kampanii eutanazji. Wiedziały, co dzieje się naprawdę, akceptowały to i wspierały reżim na miarę swoich możliwości. „Sprawczynie” brały czynny udział w zbrodniach przeciwko ludzkości i miały tego pełną świadomość.

Generał Kazimierz Sosnkowski to jedna z najwybitniejszych postaci w życiu wojskowym i politycznym II Rzeczypospolitej.

Wcześniej był współtwórcą polskiego ruchu niepodległościowego w Galicji, najbliższym współpracownikiem Józefa Piłsudskiego 

Sylwetka generała ukazana jest na wielu płaszczyznach jego działalności.

Przede wszystkim był on wojskowym zajmującym w hierarchii Wojska Polskiego wysoką pozycję, m.in. ministra spraw wojskowych i inspektora armii.

Był jednym z dwóch kandydatów na objęcie po śmierci Piłsudskiego stanowiska generalnego inspektora sił zbrojnych,

ale na skutek intryg politycznych nie został na nie powołany. 

W czasie II wojny światowej, kiedy formowały się polskie władze na emigracji, typowany był na Prezydenta RP

Książka ta jest nie tylko próbą opisu miłosnych relacji znanych par w historii. Jest ambitniejsza – chce ukazać relację uczuć w powiązaniu z działaniami czy ideami politycznymi, religijnymi i pospolitą żądzą. Bez wątpienia ten melanż uczuć i polityki wpływał w znacznym stopniu na bieg dziejów, podobnie jak zachodzące procesy.

Od czasu porwania Heleny i rzymskich doświadczeń np. z Kleopatrą zauważono, że uczucia są niebezpieczne. Gmatwają scenę polityczną i w znacznym stopniu przyczyniają do serii wojen, w tym domowych. Dlatego władze w rożnych epokach, Kościół chrześcijański i inne instytucje tak pilnie usiłowały rozdzielić politykę od seksu i romansów, jako siły zaburzającej prowadzenie stosownej polityki.

Ten ostracyzm wobec seksu i miłości uprawianych poza małżeństwem, niezgoda społeczna na ekscesy romansowe wobec przedstawicieli władzy są wynikiem doświadczeń z tysięcy lat. Świat zrozumiał, że w pewnym sensie te dwie dziedziny życia u przedstawicieli władzy się wykluczają, gdyż rzutują na politykę, a więc na dzieje całych narodów i społeczeństw.

(opis wydawcy)

Książka odnosi się do mało obecnie znanej interwencji państw Ententy w wojnę domową w Rosji.

Autor przedstawia Churchilla jako głównego inspiratora tej akcji.

Jego głównym przeciwnikiem w tym działaniu był ówczesny premier Wielkiej Brytanii Lloyd George.

Anglia miała wtedy za sobą cztery lata uciążliwej wojny i premier uważał, że to wystarczy...

Wojska angielskie oraz Royal Navy brały udział w działaniach na północy - Murmańsk i Archangielsk,

na południu u wybrzeży Morza Czarnego oraz na Dalekim Wschodzie.

Historię można czytać jak powieść kryminalną Franz Kadell twierdzi, że "historię można czytać jak powieść kryminalną, co udowadnia krok po kroku swoją książką. Kadell stworzył pasjonującą, a przy tym doskonale udokumentowaną opowieść o kulisach zbrodni w Katyniu, dokonanej przez radzieckie NKWD na polskich oficerach wziętych do niewoli, a także o zakłamaniach i manipulacjach, jakie na przestrzeni lat rozgrywały się wokół niej na płaszczyźnie pamięci historycznej oraz polityki międzynarodowej. Książka w atrakcyjny sposób porządkuje wiedzę o zbrodni katyńskiej, którą autor prezentuje w szerszym kontekście problematyki II wojny światowej i kształtowania nowego porządku w powojennej Europie. Sięga po relacje świadków, rekonstrukcje rozmów czy zbeletryzowane opisy, nie unikając przy tym osobistego tonu narracji, po to, by mocniej angażować czytelnika. Ważnym jej elementem jest rozdział poświęcony katastrofie samolotu prezydenckiego 10 kwietnia 2010 roku, w której zginęli przedstawiciele polskich władz. Autor wplata ją w kontekst zawirowań na polskiej scenie politycznej ostatnich lat, ukazując rządzące nią wewnętrzne napięcia, które tak wyraźnie ujawniły się po tej tragedii. Na pograniczu dziennikarstwa i historii powstała książka będąca widomym świadectwem zmian, jakie zachodzą w świadomości ludzi Zachodu, coraz częściej skłonnych patrzeć na historię również z perspektywy narodów będących po wojnie w orbicie wpływów ZSRR. Jest ona wartościową próbę opisania tego, z czym w Polsce kojarzy się nazwa Katyń, tym cenniejszą, iż obywającą się bez zbędnych uproszczeń, ale i nadmiernej drobiazgowości wywodu.

Co bym powiedział, gdyby zwrócił się do mnie mój syn albo człowiek z jeszcze młodszego pokolenia i zapytał, po co w 1963 roku składałem w Izraelu wielogodzinną relację o działalności konspiracyjnej Rady Pomocy Żydom przy Delegaturze Rządu RP na Kraj? I po co publikować dziś zapis tamtego wystąpienia, gdy od powstania „Żegoty” minęło już siedemdziesiąt lat? /.../ Żeby nie zginęła pamięć o szlachetnych ludziach. I żeby nigdy nie zapomniano, dlaczego czasem warto narażać własne życie.
Władysław Bartoszewski, grudzień 2012

Opisując przebieg kampanii Langiewicza, autor skupił się na jej aspektach militarnych, pobieżnie traktując kwestie polityczne. Starał się przedstawić w miarę pełny przebieg walk oddziałów podległych drugiemu powstańczemu dyktatorowi. Jednak prócz bitew i potyczek nie sposób było pominąć nastawienia ludności cywilnej. Jej postawa była niezmiernie istotna dla prowadzenia działań powstańczych. Stanowiła ona zaplecze dla powstańczego żołnierza, który żył przecież kosztem i zasobami mieszkańców terenów, na których akurat toczyły się działania zbrojne.
Stosunek ludności do powstania determinował więc często działalność powstańczych oddziałów. W niektórych obszarach ludność życzliwie przyjmowała i wspierała insurgentów. Gdzie indziej wyczuwało się nie tylko obojętność wobec powstania, ale i zdecydowaną wrogość. Sporo miejsca poświęcono także ukazaniu wojennej i obozowej codzienności, radości, zajęć i problemów z jakimi musieli się mierzyć powstańczy żołnierze. Do szczególnej rangi urastają kłopoty z aprowizacją i wyczerpujące marsze.