Kultura, Sztuka

Kino tamtych lat tworzyło piękną iluzję. Przez długi czas odcięci od innych żelazną kurtyną za jego pośrednictwem poznawaliśmy tamten odległy chociaż bliski nam mentalnie świat.

Także rodzimi twórcy filmowi, umieszczając swych bohaterów w otaczających realiach, w pewnym sensie tej iluzji ulegali.

Nie bez racji przecież kino ma również swe, wywodzące się z języka łacińskiego drugie miano - iluzjon.

Gościliśmy równie± na naszych ekranach filmy, na które prawie nikt nie chciał chodzić. Nie dlatego, że byty nieciekawe czy artystycznie nieudane.

Reprezentowały one jednak najczęściej kinematografię radziecką, która to kwalifikacja była rodzajem piętna.

Broniliśmy się w ten sposób przed wszechobecną indoktrynacją. Bo zawsze gdzieś na końcu znajdowała się polityka.

Jeszcze nie istniała telewizja, a nawet gdy pojawiła, jej oferta była bardzo skromna, więc początkowo władza nie przywiązywała do niej zbyt wielkiej wagi.

„Celuloidowy świat PRL" nie jest jednak książką o filmach, które niegdyś gościły na naszych ekranach. A przynajmniej nie o nich przede wszystkim.

To głównie opowieść o ludziach, którzy tworzyli kino, reżyserach i aktorach, o środowisku, w którym ono powstawało I o związkach wzajemnych, przenikaniu się filmu z rzeczywistością.

Ten świat stał się historią niespełna dwadzieścia pięć lat temu, a wydaje się, jakby upłynęły wieki.

...

Recenzje teatralne i kroniki opery

Książka zawiera zbiór tekstów krytycznych Tadeusza Pawlikowskiego.
Legendarny dyrektor i reżyser teatru sięgnął po pióro recenzenta dwukrotnie.
Po raz pierwszy w młodości, kiedy dopiero zaczynały kiełkować jego marzenia o przyszłej karierze. W latach 1885–1887 w „Nowej Reformie” pisał recenzje krakowskich przedstawień. I ponownie – jako doświadczony artysta i osoba publiczna – na przełomie
1910 i 1911 roku publikował w „Kurierze Lwowskim” pełne emocji omówienia lwowskiej sceny muzycznej.

Można mieć nadzieję, że rok 2015 – setna rocznica śmierci Pawlikowskiego – przyniesie nową falę zainteresowania jego osobą i dorobkiem. Powinien się także do tego przyczynić długo oczekiwany zbiór Recenzji teatralnych i kronik opery pisanych przez Pawlikowskiego w dwóch różnych okresach życia, a publikowanych pod kryptonimami.
Nie przynoszą one wprawdzie wyraziście sformułowanego programu czy poglądów teatralnych Pawlikowskiego – nie ma tu manifestów ani deklaracji ideowych, bo takich dyrektor nie składał. Stanowią jednak niezwykle cenny dokument, pozwalający z jednej strony poznać jego osobowość, rozległą wiedzę, język, jakim się posługiwał pisząc o teatrze, a z drugiej – jak wszystkie ówczesne recenzje – dający szansę przybliżenia choć trochę codzienności dawnego teatru krakowskiego i lwowskiej opery. Wciąż jeszcze mało mamy takich całościowo i wnikliwie opracowanych zbiorów źródłowych tekstów teatralnych, z tym większą więc radością należy powitać ten – szczególnie ze względu na osobę Autora.

Dużo już wiemy o życiu towarzyskim w XIX wieku, ale Agnieszka Lisak znów udowadnia, że pozory mylą.

Zdziera puder z pięknych twarzyczek i zagląda pod spódnicę.

Dokładnie tak, ale przy okazji zabiera czytelnika na pokazy iluzjonistów, by obejrzeli najnowsze osiągnięcia dziewiętnastowiecznej magii,

na seanse spirytystyczne, na pokaz cudu natury w postaci braci syjamskich i baby z wąsami.

Jest i strasznie, i śmiesznie. Bo taka już autorki natura, że lubi pośmiać się z przodków, a nieobecni jak zawsze nie mają racji.

Jeszcze lepiej jednak, gdy można pośmiać się z nich razem z czytelnikiem.

 Przystępniej opowiada historię życia polskich szlachcianek w dawnej Polsce.

Przez wieki zagadnienie to było pomijane przez polskich badaczy.

Kobieta należała do wielkich tajemnic i zagadek historii.

Białogłowy dawniej były pozbawione większości praw, zdegradowane do roli gospodyni, żony i matki.

Nawet nie wiedziano na początku, jak nazywać niewiasty, pojawiało się wiele określeń,

a najpopularniejsze dziś słowo "kobieta" weszło do użytku późno i zrazu miało wydźwięk pejoratywny.

Ale czym naprawdę zajmowała się kobieta?

Jak żyła?

I nie mówimy tu o wielkich władczyniach, heroinach lub świętych, o tych,

które odcisnęły znaczne piętno na historii świata czy kraju, 

ale o zwykłych, przeciętnych kobietach,

mieszkankach dworku szlacheckiego.

Zasady rysunku i kompozycji postaci ludzkiej. Z 325 rysunkami 

Książka uczy poprawnego rysowania proporcji oraz zasad pomagających przy rysowaniu postaci ludzkiej.
Adresowana jest do każdej osoby zainteresowanej rysowaniem profesjonalnym i hobbisycznym.

...

Kopiowanie rysunków autorstwa wielkich artystów zawsze było, jest i będzie podstawowym ćwiczeniem dla adeptów sztuk pięknych. Stanowi ono nie tylko formę doskonalenia o wielkim znaczeniu dydaktycznym, lecz także świetną metodę analizy oraz sposób na zrozumienie i przyswojenie sobie technik i środków używanych przez wielkich mistrzów w minionych epokach. Dzięki niemu sekrety tej dziedziny sztuki stają się dostępne dla każdego miłośnika rysunku i malarstwa.

Książka przeznaczona jest dla entuzjastów historii sztuki, dla tych, których oczarowały dawne rysunki, dla kopistów pracujących w wielkich muzeach oraz dla doświadczonych artystów pragnących rozwijać swoje umiejętności lub poszerzyć znajomość technik rysowania. Zawiera:

14 oryginalnych dzieł do wydruku

27 filmów instruktażowych

14 ćwiczeń przeprowadzonych krok po kroku

70 propozycji rysunków do dalszych ćwiczeń

W tej książce dziecko znajdzie pomysłowe zadania rozwijające wyobraźnię plastyczną, sprawność manualną i koncentrację na szczegółach. Kolorowanie i rysowanie daje radość, a zarazem rozwija zdolności twórcze poprzez wymyślanie historii przedstawionych na rysunkach bohaterów. Rysunki o różnym stopniu skomplikowania pozwalają stopniowo budować umiejętności posługiwania się kreską i kolorem.

Rysunek jest pewnego typu fenomenem, zarówno jako medium w twórczości, w sztuce, ale również jeśli chodzi o definiowalność tego pojęcia. Nie ma jednej, jednoznacznej definicji rysunku. Wręcz przeciwnie: mamy do czynienia z nieprawdopodobną ilością znaczeń tego pojęcia. Artyści, krytycy, pedagodzy

w różny sposób pojmują formę i znaczenie rysunku i w różny sposób określają to medium.

Niezwykle interesująco wygląda definiowanie rysunku w edukacji artystycznej.

Dlaczego terapeutyczne działanie rysunku?

Dla renesansowego artysty rysunek był narzędziem poznawczym, prowadził do dzieła, które było zwieńczeniem procesu odkrywania.U dzisiejszego twórcy wiedzę zastępują pytania i refleksje. Rysunek stał się znakomitym narzędziem „myślenia”. Rysunek jest podstawowym (pierwszym) rodzajem twórczości – twórczej aktywności, myślenia. Od zarania był pierwszym etapem tworzenia, służył jako najprostsza forma zapisu myśli, wstępnych notacji, pytań, refleksji. Rysunek jest najprostszym, a zarazem najbardziej skutecznym językiem notacji powstających w umyśle zamysłów. Rysunek był i jest najbardziej demokratyczną dyscypliną sztuki, dostępną każdemu. Nie wymaga przekraczania określonego progu technologicznego. Jest „namiastką dzieła”.

Jak czytać obrazy pomoże wam poznać pięć kluczowych właściwości obrazów - kształt i podłoże, farby i materiały, kompozycję, styl i technikę oraz znaki i symbole - co pozwoli lepiej rozumieć malarstwo i bardziej świadomie się nim cieszyć. W książce omówiono szczegółowo i w sposób chronologiczny pięćdziesiąt obrazów wybranych z długiej historii sztuki zachodnioeuropejskiej, pogrupowanych według pięciu głównych rodzajów: portret, pejzaż, malarstwo narracyjne, martwa natura i abstrakcja. Przegląd zaczyna się od dzieł z epoki wczesnego renesansu, a kończy na XXI wieku. Wszystkie obrazy zapraszają czytelnika do fascynującej podróży przez krainę rozmaitych stylów, gatunków, kolorów i technik.

Kieszonkowy przewodnik pokazuje ogromne bogactwo symboli i piktogramów, które są wykorzystywane na całym świecie od najdawniejszych czasów. Książka ukazuje pochodzenie, styl i znaczenie najważniejszych symboli używanych w sztuce różnych kultur. Poznanie kontekstów ich występowania pozwoli czytelnikowi na analizę zarówno egipskich hieroglifów i znaków chińskiego pisma, jak i ukrytych znaczeń zachodnioeuropejskiej heraldyki i hagiografii.

Czy chcesz nauczyć się rysować mangę? Poznaj narzędzia, techniki i sekrety tworzenia wspaniałych rysunków. Dowiedz się, jak określać proporcje i tworzyć szkice. Rysuj postacie w ruchu, nadawaj twarzom wyrazu i emocji, dodawaj cienie i kolory. Dzięki tej książce nauczysz się tego wszystkiego krok po kroku. Nabycie solidnych podstaw pozwoli ci czerpać przyjemność z rysowania. Poprzez stopniowe poszerzanie swoich umiejętności, zyskasz pewność siebie i w końcu będziesz potrafił rysować jak prawdziwy mangaka!

Ta Van-Huy jest rysownikiem specjalizującym się w mandze. Autor licznych książek, popularyzuje rysowanie w tym stylu poprzez swoją stronę internetową i w mediach społecznościowych.