Górnicze metody ratowania zabytkowych dzielnic staromiejskich

Praca dotyczy głównie problemów ratowania dzielnic staromiejskich w naszym kraju, a zawarte w niej informacje wynikają z wieloletnich doświadczeń środowiska górniczego Akademii Górniczo-Hutniczej, którego autorzy monografii – uznani specjaliści w zakresie technik górniczych – są przedstawicielami.

Od końca XIX wieku w starych aglomeracjach miejskich miały miejsce awarie budowlane. Zjawisko to nasiliło się w połowie ubiegłego wieku, przybierając postać katastrof budowlanych (m.in. w Jarosławiu, Opatowie, Lublinie, Sandomierzu i Kłodzku), które swoim zasięgiem obejmowały poszczególne budowle, a nawet całe zabytkowe dzielnice. Jedną z głównych przyczyn zagrożeń było istnienie w obrębie średniowiecznych miast nieznanych i źle zabezpieczonych wyrobisk podziemnych.
Konieczność ratowania zagrożonych dzielnic staromiejskich stała się wielkim wyzwaniem dla polskiej nauki i techniki w drugiej połowie XX wieku. Zadania tego podjęła się Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie już w 1956 roku, powołując zespół naukowy zajmujący się zabezpieczaniem zagrożonych budowli podziemnych i naziemnych przy zastosowaniu specjalistycznych metod górniczych.

Autorzy prezentują poszczególne przypadki według następującej konwencji: przedstawiają interesujące informacje o danym mieści, charakterystykę zabezpieczanego obiektu oraz opis technologii prac ratunkowo-zabezpieczających i ich zakresu. Walory estetyczne książki podnoszą liczne fotografie, rysunki oraz szkice. W każdym rozdziale podano wyczerpujący spis literatury specjalistycznej.