Budowa i utrzymanie dróg żelaznych.

Budowa i utrzymanie dróg żelaznych
"Klasyfikacja (albo ustalenie typów) dróg żelaznych ma bardzo ważne znaczenie nie tylko pod względem technicznym w celu określenia właściwości różnych kategorii dróg żelaznych i wykonania najodpowiedniejszego sposobu budowy i eksploatacji ich, lecz również pod względem administracyjnym i prawnym , ponieważ dla zabezpieczenia interesów państwowych i społecznych oraz bezpieczeństwa ruchu, budowy i eksploatacji dróg żelaznych nie mogą być jesnakowe, naprz. warunki linji magistralnej, łączącej wielkie ośrodki przemysłowe są zupełnie inne niż bocznicy, prowadzącej do fabryki lub żwirowni..."
'' Na drogach żelaznych normalnotorowych szerokość torów (prześwit) tj. odległość między wewnętrznymi krawędziami szyn wynosi 1,435mm. koleje szerokotorowe posiadają prześwit większy od normalnego ( Rosja - 1,524mm, Hiszpanja - 1,676mm, Irlandia - 1,600mm.).''

Cechą charakterystyczną, odróżniającą drogi żelazne, zwane również kolejami, od zwykłych dróg kołowych, są tor i silnik parowy czyli parawóz. Gdy na drodze zwykłej wóz może poruszyć się swobodnie na całej jej szerokości, na drodze żelaznej ruch pojazdów jest ściśle związany z dwoma tokami szyn, umieszczonymi na odpowiedniej podstawie czyli z torem kolejowym. Zastosowanie toru jako środka, ułatiającego przewóz ciężarów, był znanem jeszcze w czasach starożytnych, jednak właściwy rozwój kolei żelaznych rozpoczął się dopiero z chwilą wynalezienia silnika parowego, tj. parawozu, przy równoczesnem dostosowaniu go do toru szynowego. Pierwszy parowóz wynalazł w r. 1804 anglik, Trevithick, jednakże parowóz ten, z powodu wad konstrukcyjnych, nie miał powodzenia i dopiero w r. 1825 też anglik, Stephenson, po wprowadzeniu ulepszeń, umożliwił ostatecznie zastosowanie parowozu nie tylko do ruchu towarowego, lecz i osobowego.