Dyfamacja Gliwicka 1939.

Tematem nowej książki Andrzeja Jarczewskiego – wieloletniego kierownika historycznej Radiostacji Gliwice – jest antypolska operacja dyfamacyjna, zwana do niedawna „prowokacją gliwicką”. Już w pierwszej książce na ten temat (Provokado, 2008) autor zwrócił uwagę, że w roku 1939 nikt nikogo w radiostacji nie prowokował, a niemiecki napad na niemiecki nadajnik miał zupełnie inny charakter. By to głębiej zbadać, autor poświęcił kilka lat studiom nad wartościami pogwałconymi w Gliwicach w przeddzień wojny: nad prawdą i dobrem.

Efektem tych dociekań są dwie książki Wydawnictwa Naukowego „Śląsk” (Prawda po epoce post-truth, 2017 oraz Czasownikowa teoria dobra, 2018), a także rozprawa wydana przez Cambridge Scholars Publishing (The Verbal Philosophy of Real Time, 2020). Obecnie – po przepracowaniu zagadnień filozoficznych – autor powraca do tematu źródłowego. Wyjaśnia istotę wydarzeń z niespodziewanej, eventowej perspektywy.

Na pierwszych stronach znajdziemy pełny przekład przemówienia Hitlera z 1 września 1939. Hitler był świetnym mówcą; wystąpił wtedy w operze – dziś powiedzielibyśmy – jako stand-uper. Widział siebie jako głównego aktora w teatrze świata, więc nie pozwalał remontować spalonego Reichstagu. Wiele decyzji Hitlera, błędnych z militarnego i politycznego punktu widzenia, miało podłoże eventowe. Do takich wniosków prowadzi autora badanie przygotowań do inscenizacji gliwickiej i rekonstrukcja napadu na obiekt o randze świątyni. Śledzenie wydarzeń ułatwia 90 map i kolorowych zdjęć, pokazujących tajemnice Radiostacji Gliwice i wyjaśniających polityczne znaczenie przedwojennych mediów: radia i kina.