Rozproszone transformacje grafowe. Teoria i zastosowania

Grafy są intuicyjnym formalizmem pozwalającym na opisanie systemów składających się z wielu obiektów o różnorodnych charakterystykach powiązań pomiędzy nimi. Obiekty zwykle reprezentowane są jako wierzchołki grafu, relacje wyrażone są jako krawędzie, dodatkowe własności zapamiętywane są jako atrybuty zarówno wierzchołków jak i krawędzi. Zmiany w tak opisanym systemie mogą być specyfikowane jako wykonanie transformacji grafowych przekształcających graf źródłowy na graf docelowy. W pierwszej części monografii zasygnalizowano podstawowe typy transformacji mające znaczenie praktyczne.
Przy dużych rozmiarach grafów użyteczne wydaje się równoległe wykonywanie transformacji. Formalne podstawy rozwiązania wspomagającego automatyczną synchronizację (ang. implicit synchronization) równoległych transformacji grafowych w środowisku rozproszonym wprowadzono w drugiej części monografii. Omówiona zostanie również koncepcja grafów komplementarnych (ang. complementary graphs) i wywodząca się z niej koncepcja grafów ciętych (ang. slashed graps) oraz synchronizacja bazująca na sprzężeniu gramatyk grafowych. Przeanalizowano też problem optymalnego podziału grafu scentralizowanego na rozproszone podgrafy komplementarne lub cięte.
W trzeciej ostatniej części monografii przedstawione zostaną przykłady praktycznych zastosowań omawianych w części drugiej transformacji rozproszonych. Dotyczą one zagadnień:
- wspomagania projektowania wnętrz,
- projektowania inteligentnych systemów oświetleniowych,
- integracji systemów projektowania zewnętrznego (ulice, szkielety budynków)
z projektowaniem wewnętrznym.