Zakazana historia 8.

Dr Leszek Pietrzak prowadzi prywatną wojnę z zakłamywaniem polskiej historii. W ósmej części „Zakazanej historii” po raz kolejny przeciera szlaki dotykając się tematów, które polscy historycy skrzętnie omijają.

Ze wszystkich form cenzury najgroźniejszą jest autocenzura, a tej poddaje się większość historyków. „Prawda – tak, ale nie tu, nie teraz i nie w tej chwili” – to zasada wyznawana przez większość polskich historyków. Wolą oni uprawiać „bezpieczną” naukę historii. Zgłębiać odległe epoki lub zajmować się pogłębianiem wiedzy tam, gdzie odkrywanie prawdy nie wzbudza kontrowersji.

Polska historia XX wieku wymaga odkłamania i napisania od nowa. O skali tego zakłamania świadczą setki komunistycznych pomników w postaci monumentów czy nazw ulic, które do tej pory nie zostały zmienione. Świadomość honorowania zdrajców czy zbrodniarzy, zwyczajnie nie jest powszechna.

Szczególnie dziś, gdy Europa przypomniała sobie na skutek ostatnich działań Rosjan na Ukrainie czym jest kłamstwo w polityce i czemu służy. Dr Pietrzak pokazuje w swoim tekście mechanizm tuszowania zbrodni katyńskiej. Zbrodni, której polityka władz Kremla każe oficjalnie zaprzeczać i bagatelizować.

Prawda historyczna ma bowiem bezpośrednie odniesienie do naszych czasów. Rosjanie chcą uchodzić za wyzwolicieli Europy Wschodniej, a nie za sojusznika Hitlera w grabieży i zbrodniach.

Kolejne pokolenia (nie tylko w Polsce) są coraz głupsze, coraz mniej czytają, są coraz bardziej podatne na manipulacje komunikatami. Dlatego Rosjanie i Niemcy popularyzują na całym świecie termin „polskie obozy śmierci”, bo dzięki temu odium za ich zbrodnie spada na Polaków.

Seria „Zakazana historia” ma na celu uświadamianie kłamstw, którymi propaganda rosyjska i niemiecka karmi nie tylko swoich obywateli, ale także naszych. Ma także na celu podejmować tematy niewygodne dla obecnych polskich elit, z których część nigdy nie doszłaby do władzy, gdyby nie sowiecka okupacja.