5 Pułk Ułanów Zasławskich w Polskiej Wojnie Obronnej 1939 roku

- 5 Pułk Ułanów Zasławskich przed wybuchem II wojny światowej. Wyszkolenie, wyposażenie i uzbrojenie jednostki
- Mobilizacja 5 Pułku Ułanów Zasławskich w składzie Podlaskiej Brygady Kawalerii i przygotowania do obrony Ostrołęki
- Walki 5 Pułku Ułanów w Grupie Operacyjnej Kawalerii gen. bryg. Zygmunta Podhorskiego
- Ułani Zasławscy w walkach Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie"

Wspomnienia spisane w latach siedemdziesiątych XX wieku są wypełnieniem przyrzeczenia złożonego nieznajomej więźniarce na Majdanku i upamiętnieniem tych wszystkich, którzy bezimiennie cierpieli i ginęli. Rachel opowiada światu o tym, co przeżyła ona – ta, która cudem przetrwała, i co przeżyli ci, którzy umierali bici, zagłodzeni, rozstrzelani, zagazowani.

Rachel Roth do dziś przechowuje w domu bezcenną pamiątkę – rodzinne zdjęcie zrobione w warszawskim getcie latem 1941 roku. Wokół skromnego stołu zgromadziło się dwadzieścia jeden osób. Przeżyła tylko ona – dziewczyna na prawym skraju fotografii. Pozostali – jej mama, siostry i brat, dziadkowie i kuzyni – zginęli w łapankach w getcie, w transportach do obozów zagłady, w komorach gazowych.

Rachel Roth (nazwisko rodowe Rotsztejn, imię polskie Roma), urodzona w inteligenckiej rodzinie żydowskiej na warszawskiej Pradze, trafiła do getta, gdy była nastolatką. W ukryciu przeżyła tam powstanie. W lipcu 1943 roku została wywieziona do obozu na Majdanku. Następnie była więźniarką Auschwitz z numerem 48915. Wyzwolenia doczekała w obozie Bergen-Belsen.

Marynarze krążownika „Indianapolis”, który na swoim pokładzie dostarczył elementy amerykańskiej bomby atomowej, zginęli w powrotnym rejsie rozszarpani przez rekiny. Załoga żaglowca „Carroll A. Deering” znikła bez śladu, pozostawiając statek w idealnym stanie. Pracownicy pewnej włoskiej stoczni tak zbudowali luksusowy statek, że ten przewrócił się zaraz po zwodowaniu.

Historia żeglugi pełna jest dramatycznych, ale niekiedy i anegdotycznych historii, które są przykładem zarówno bohaterstwa marynarzy i oficerów, jak też zwykłej głupoty, tchórzostwa, wyolbrzymionych ambicji. Dotyczy to i dowódców, i konstruktorów jednostek, które w najlepszym razie okazywały się nieużytecznie, a czasami stawały się pływającymi trumnami pociągającymi na dno setki istnień.

Opisywane przez Andrzeja Kraśnickiego wydarzenia dzieli niekiedy sto lat. Autor sięgając po historie z XIX, czy też XX wieku, ukazał codzienne życie na morzu. Nie wydaje się ono wcale monotonne i nużące, przeciwnie jest pełne nieoczekiwanych wydarzeń, zwrotów akcji, niebezpieczeństw. Okazuje się, że z wielu morskich tragedii i błędów nigdy nie wyciągnięto wniosków. Z drugiej zaś strony to nieraz zwykły, ślepy los zabijał, ale i ratował życie.

Wśród tych historii nie brak pokrzepiających opowieści o ludziach, którzy niezależnie od tego, z jakiego kraju pochodzili, jaką epokę reprezentowali, czy pracowali pod żaglami, czy też na okręcie podwodnym, wykazali się niezwykłą odwagą, pomysłowością, a często po prostu desperacją. Bo przecież najważniejsze to przeżyć i wrócić do portu.

JERZY KAŹMIERCZYK urodził się w Łodzi w 1932 roku. Już od dziecka chciał grać. Był podwórkowym muzykantem, a w czasie okupacji hitlerowskiej grywał nawet „zawodowo” za pajdę chleba – niekiedy nawet z szynką. Nauczył się grać w szkolnej orkiestrze dętej. Zafascynowany jazzem, który wtedy był muzyką niechcianą przez władze i żyć się z niej nie dało, pracował w biurze projektów jako projektant. Po pracy grał jazz w „Klubie 77”. Okazyjnie grywał również w Operetce Łódzkiej i Orkiestrze Radia Łódź. Był członkiem orkiestry występującej na Festiwalu Młodzieży w Bukareszcie.

Wojsko Polskie chciało mieć takiego muzykanta i wcieliło obywatela poborowego w swoje szeregi. Trafił na Dolny Śląsk. Grał w Reprezentacyjnej Orkiestrze Śląskiego Okręgu Wojskowego. Później jako trio muzyczne występował w Domu Oficera we Wrocławiu. Koncertowali wszędzie tam, gdzie Zarząd Polityczny Sztabu widział taką konieczność… polityczną. Zabawiali publiczność, kiedy wojsko tworzyło Rolnicze Spółdzielnie Wojskowe. Grali, kiedy wrocławianie rozbierali ruiny i wysyłali cegłę do Warszawy, kiedy ludność miasta sprzątała swoje ruiny i budowała Kościuszkowską Dzielnicę Mieszkaniową. Występowali na sielankowych zabawach w miejskich parkach, jak też na statku pływającym po Odrze. A ponieważ posiadali też inne talenty, przydzielono ich do Sekcji Propagandowej. Malowali tam obrazy ówczesnych wodzów narodu, ale też – tak przy okazji – realizowali odpłatne zamówienia prywatne.

Przygód mieli wiele, bo byli wszędzie tam, gdzie coś ciekawego się działo. Życie w wojsku to specyficzny system przetrwania. Mówiono nawet, że to takich „Szwejków Trzech”, co czytelnik zapewne potwierdzi. Wojskowe Trio Muzyczne przystosowało się i upowszechniało własną filozofię przetrwania, bo byli przecież z Wodnego Rynku w mieście Łodzi.

Od zawsze chodziło o skarby. Wśród zawiłych korytarzy i utajnionych części wznoszącego się nad Kwisą zamku Czocha skradają się rabusie. Nie wiedzą, że gdyby nawet wywieźli wszystko i tak zostanie dużo więcej… Seria wybuchów budzi ze snu „Olbrzyma”. Tam, gdzie jego korytarze zalane są wodą, naziści chowają swoje skarby. Twierdza Kłodzko nie zazna ciszy. Drżą tam codziennie, w obawie przed złupieniem, złote i srebrne precjoza, porcelana i królewskie regalia. Noc także nie przynosi spokoju. Precyzyjni złodzieje wycinają płótna z ram w Auli Leopoldina i rozmywają się w ciemnościach. Czterej pancernymi w labiryncie mrocznych korytarzy kłodzkiego bastionu szukają ukrytego ładunku i zapalnika. Tylko w Miedziance cisza… wszystkie skarby zostały zdobyte. 

Na kolejnych stronach wiatr hula nawet do 250 km/h. Może dlatego na Śnieżce latają talerze? Nie przekona się o tym Wanda Rutkiewicz, wybierając spokojny nocleg na strychu „Szwajcarki”. Jak w każdej historii o skarbach i w tej są ofiary. Do schroniska nigdy nie wrócą turyści wędrujący Białym Jarem, a na Zakręcie Śmierci mgła znowu przysłoni drogę…

Nie zwlekaj! Już teraz rozpocznij poszukiwanie skarbów z Sekretami Dolnego Śląska!

Niemal wszystkie społeczeństwa świata są zorganizowane według kryterium gender, czyli płci kulturowej. To na jej podstawie jednym przyznaje się pewne przywileje i obowiązki, a innym je odbiera. W książce Gender. Krótka historia Susan Kingsley Kent prezentuje historię tej na pierwszy rzut oka prostej, lecz w rzeczywistości bardzo złożonej koncepcji. Z perspektywy historycznej przedstawia krytyczną analizę codziennego postrzegania kobiet i mężczyzn, męskości i kobiecości, a także ogólnie różnic między płciami. Punktem wyjściowym do napisania książki było przekonanie, że płeć kulturowa nie jest ani zjawiskiem naturalnym, ani neutralnym. To, co w jednym społeczeństwie uważane jest za męskie lub kobiece, nie musi być tak postrzegane w innym. Z kolei w ramach jednej kultury postrzeganie gender zmienia się z upływem czasu. Warto więc przyjrzeć się historii z perspektywy gender, ponieważ rzuca ona światło także na wiele innych kwestii, takich jak relacje między rządzącymi a rządzonymi, między kolonizatorami i kolonizowanymi, a także między poszczególnymi klasami społecznymi.

W książce zaprezentowano historię zagadnienia płci kulturowej na całym świecie, od prehistorii po czasy współczesne. Od Hatszepsut i narodzin patriarchatu w starożytności, przez bushido, czyli kodeks wojskowy samurajów, Susan B. Anthony i drogę do równouprawnienia w USA, aż po dzisiejsze ruchy walki o prawa dla osób LGBT+ – gender to potężna siła, która ukształtowała historię naszego świata.

Wspomnienia żołnierzy zostały wzbogacone komentarzem historyka.

Ta pasjonująca książka przedstawia niezwykłą historię niemieckich sił specjalnych – lądowych, morskich i powietrznych – z lat drugiej wojny światowej.

Starożytny Rzym był nastawiony wyjątkowo wojowniczo. Jego legioniści często są uważani za pierwszych zawodowych żołnierzy.

Cichociemni to już szósta pozycja z serii „Polskie Państwo Podziemne” Aleksandra Szumańskiego

Poświęcona jest podniebnym bohaterom polski walczącej którzy spadali z nieba aby Rzeczpospolitą Polskę uhonorować niepodległością i suwerennością.